Roy Kerr odbył studia doktoranckie na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie w roku 1960 obronił pracę doktorską. Następnie pracował naukowo w USA, na Uniwersytecie w Syracuse, w Aeronautical Research Laboratory w Dayton, oraz na Uniwersytecie w Austin w Teksasie. W roku 1971 wrócił do Nowej Zelandii, gdzie do czasu przejścia na emeryturę był profesorem – oraz przez 10 lat dziekanem – na Wydziale Matematyki Uniwersytetu w Canterbury. Od roku 2008 jest pracownikiem i reprezentuje Międzynarodowe Centrum Astrofizyki Relatywistycznej (ICRANet) w Pescara we Włoszech.

Jednym z najbardziej znanych osiągnięć prof. Kerra jest odkrycie tzw. metryki Kerra, czyli ścisłego rozwiązania równań Einsteina opisującego geometrię czasoprzestrzeni z obracającą się czarną dziurą – obecnie powszechnie nazywaną czarną dziurą Kerra. Prof. Kerr jest także autorem innych rozwiązań równań Einsteina nazwanych jego imieniem, np. czasoprzestrzeni Kerra-Schilda, czy też metryki Kerra-Newmana.

Prof. Kerr otrzymał wiele prestiżowych nagród i wyróżnień: Medal Hectora Nowozelandzkiego Towarzystwa Królewskiego (1982), Medal Hughesa Towarzystwa Królewskiego w Londynie (1984), Medal Rutherforda (1993), nagrodę Marcela Grossmanna (2006), Medal Einsteina nadawany przez Towarzystwo Alberta Einsteina w Szwajcarii (2013), nagrodę Crafoorda w dziedzinie astronomii przyznawaną przez Królewską Szwedzką Akademię Nauk (2016).

Roy Kerr ma też wiele zainteresowań i osiągnięć w innych dziedzinach. Jest uznanym brydżystą – w latach 70-tych XX wieku grał w reprezentacji Nowej Zelandii na brydżowych mistrzostwach świata, jest współtwórcą schematu licytacji Symmetric Relay. Jest też zapalonym żeglarzem. Został także bohaterem inspirowanej jego życiem, wydanej w 2009 roku książki Cracking the Einstein Code, której autorem jest Fulvio Melia.