Żeby w praktyce stworzyć obiekt lewitujący magnetycznie musimy spełnić dwa warunki. Po pierwsze, potrzebujemy stworzyć pole magnetyczne, które w pewnym miejscu jest słabsze niż w innych miejscach. Takie miejsce nazywamy minimum pola magnetycznego i możemy o nim myśleć jako o dolinie w górach. Po drugie potrzebujemy substancji, która będzie wypychana z pola magnetycznego, czyli będzie „spadać” do doliny magnetycznej. Taką substancją może być magnes z biegunami skierowanymi przeciwnie do kierunku pola, diamagnetyk, lub nadprzewodnik.

Diamagnetyki to substancje niemagnetyczne, które w obecności pola magnetycznego stają się małymi magnesami z biegunami skierowanymi przeciwnie do kierunku pola, więc są wypychane z pola magnetycznego w kierunku jego minimum. Nadprzewodniki, czyli substancje przewodzące prąd elektryczny bez żadnych strat, są w pewnym sensie idealnymi diamagnetykami i dlatego łatwo sprawić, by lewitowały już w obecności słabego pola magnetycznego. Diamagnetykiem jest na przykład woda – aby sprawić by kilka kropel wody lewitowało potrzebujemy pola magnetycznego o natężeniu paru Tesli, czyli około 1000-krotnie silniejszego niż pole magnetyczne małego magnesu.