Według prawa Newtona powszechnego ciążenia, siły grawitacyjne są zawsze siłami przyciągającymi i działającymi na dowolnie duże odległości. Tym samym w dowolnym punkcie Wszechświata należy spodziewać się działania tych sił na umieszczone tam ciało o skończonej masie.

Możemy jednak wyobrazić sobie takie ustawienie mas, że w jednym wybranym punkcie siły grawitacji będą się tam znosiły. Na przykład, gdy may dwie kule o takiej samej masie znajdującymi się w pewnej odległości, to dokładnie w środku odcinka łączącego te kule siła grawitacji jest zero.

Jednakże zgodnie z twierdzeniem Earnshaw’a z 1842 roku, taki punkt nie jest punktem równowagi stabilnej.

Możliwe jest jednak znoszenie się siły grawitacji w nieinercjalnym układzie odniesienia będącym w spadku swobodnym w polu grawitacji jakiegoś ciała. Na przykład, w nurkującym samolocie w kierunku Ziemi lub w stacji kosmicznej orbitującej wokół Ziemi siła grawitacji jest równoważona przez siłę bezwładności. O takiej sytuacji mówimy, że powstaje tam stan nieważkości.

Oznacza to, że w stanie nieważkości w układzie nieinercjalnym działa jednocześnie siła grawitacji i siła odśrodkowa bezwładności. Jednocześnie wiemy, że na stacji kosmicznej krążącej wokół Ziemi elementy tej stacji nie ulegają rozpadowi, co oznacza, że siły jądrowe silne oraz siły elektromagnetyczne działające odpowiednio pomiędzy nukleonami, lub jądrami i elektronami, lub pomiędzy atomami istnieją bez zmian. Podobnie rozpady cząstek, świadczące o istnieniu oddziaływań słabych zachodzą w taki sam sposób. Stąd wnioskujemy, że w stanie nieważkości istnieją wszystkie cztery znane oddziaływania fundamentalne.