Obserwowane z Ziemi obiekty astronomiczne są obrazem ich fizycznych postaci z przeszłości. Związane jest to ze skończoną prędkością światła. Światło porusza się z prędkością ok. 300.000 km/s, a zatem potrzebuje czasu na pokonanie dystansu między badanym ciałem niebieskim a obserwatorem. Na przykład, spoglądając na Słońce widzimy jego obraz sprzed około ośmiu minut.

Na podstawie obserwacji zmiany położenia w czasie, np. położenia planet względem innych obiektów w kosmosie o bardzo dokładnie znanej pozycji, można wyznaczyć tor ich ruchu. Dzięki dokładnej znajomości trajektorii orbitalnej można przewidzieć gdzie dana planeta znajduje się w chwili jej obserwacji. Natomiast obiekt odległy o dwa miliony lat świetlnych od Ziemi znajduje się poza naszą galaktyką. Obserwacja takich obiektów jest trudna ze względu na dzielącą nas od nich odległość, a wyznaczenie ich toru ruchu nie jest precyzyjne. W momencie obserwacji tak oddalonego ciała nie można stwierdzić gdzie się ono aktualnie znajduje, a nawet czy nadal istnieje.