Cząstki i antycząstki w równych ilościach wypełniały Wszechświat po zakończeniu okresu tzw. inflacji i powtórnym rozgrzaniu Wszechświata w pierwszych ułamkach sekundy po Wielkim Wybuchu. Asymetrie między ich oddziaływaniami sprawiły, że powstał niewielki nadmiar cząstek. Gdy temperatura obniżyła się na skutek rozszerzania się Wszechświata, wszystkie antycząstki uległy anihilacji, a pozostały tylko cząstki. Obecnie obserwujemy antycząstki w przyrodzie tylko wtedy, gdy zostaną wyprodukowane w wysokoenergetycznych zderzeniach cząstek, np. przy uderzeniu w ziemską atmosferę wysokoenergetycznego protonu z promieniowania kosmicznego. Wyprodukowane antycząstki po krótkim czasie albo rozpadają się (jeśli są niestabilne), albo zderzają się z cząstkami materii i ulegają anihilacji.