Potoczne określenie „spadająca gwiazda” opisuje zjawisko optyczne zwane meteorem. Jest to jasna smuga światła widoczna na niebie, która powstaje w wyniku spalania się meteoroidu w atmosferze ziemskiej. Meteoroidy to okruchy skalne mniejsze od planetoid (granica rozmiarów jest umowna) poruszające się po orbitach wokół Słońca. Obserwując meteory z Ziemi, ma się wrażenie, że wszystkie przybywają z jednego punktu na niebie. Punkt ten, będący wynikiem perspektywy, nazywany jest radiantem.

Nasilenie występowania meteorów przypada na okres, gdy orbita Ziemi przecina się z rojem meteoroidów. Jednym z najbardziej regularnych rojów są Perseidy, które składają się z cząstek materii, drobinek lodu i pyłu pozostawionych na drodze przelotu komety Swift-Tuttle.  Nazwa konkretnego roju pochodzi od danego gwiazdozbioru, w którym znajduje się radiant (w tym przypadku jest to gwiazdozbiór Perseusza). Ziemia przecina się z Perseidami w dniach 17 lipca – 24 sierpnia, a między 12 a 13 sierpnia występuje największa aktywność obserwowalnych meteorów. Deszcz meteorów przypada na noc, kiedy radiant położony jest najwyżej na niebie, a Ziemia przechodzi przez najgęstszy obszar w roju meteoroidów.  Z tego powodu właśnie w sierpniu obserwowane jest największe nasilenie „spadających gwiazd”.