Satelita orbitujący wokół dowolnego ciała niebieskiego znajduje się w stanie równowagi między działającą na niego siłą grawitacji, a siłą odśrodkową wynikającą z ruchu obrotowego na orbicie kołowej. Przyrównując obie te siły do siebie, F_g = F_d, można wyznaczyć korelację między okresem orbity a jego promieniem:  ^GMm⁄_r² = mv²⁄r. Po odpowiednich przekształceniach i zapisaniu prędkości w zależności od okresu, v = 2πr/T , uzyskujemy finalną zależność T² = r³4π²/(GM).

Jak widać, jeżeli masa (M) ciała niebieskiego wokół którego orbituje satelita (o masie m) jest znana, to jedyne zmienne jakie zostały to okres T i promień orbity r. Z powyższego równania wynika, że kwadrat okresu obiegu jest wprost proporcjonalny do sześcianu promienia orbity, T² ∝ r³. Uzyskana zależność jest podwaliną pod tzw. trzecie prawo Keplera i wiąże ona okres obiegu i promień orbit satelitów okrążających to samo ciało niebieskie, np. Słońce i planety układu słonecznego.