Najłatwiej odpowiedzieć, że niebo po prostu jest niebieskie, ale ktoś może słusznie zauważyć, że wieczorem niebo staje się czarne, chociaż nikt go nie przemalował:) Oczywiście, widomy kolor obiektu zależy od widma światła, które dociera do nas od niego. Ściana pomalowana na niebiesko odbija dużo światła niebieskiego (a pochłania dużo światła czerwonego, żółtego i zielonego) i to niebieskie światło dociera do naszych oczu i powoduje, że widzimy ścianę jako niebieski obiekt.

W dzień atmosfera oświetlona jest promieniowaniem słonecznym zawierającym całe widmo widzialne, czyli czerwień, zieleń i niebieski oraz pośrednie kolory. Cząsteczki atmosfery rozpraszają światło na wszystkie strony. Rozproszenie takie nazywamy rozpraszaniem Rayleigha. Jest to rozpraszanie światła przez cząstki znacznie mniejsze niż długość fali. Wzór opisujący takie rozpraszanie przewiduje, że im fala krótsza, tym rozpraszanie jest silniejsze. A więc niebieski promień ulegnie silniejszemu rozproszeniu niż inne kolory. Gdy w dzień patrzymy na niebo oświetlone przez promienie słoneczne (nie na tarczę słoneczną), to docierają do nas promienie rozproszone, czyli głównie promienie niebieskie.

Kropelki wody lub kryształki lodu w chmurach lub mgle mają rozmiary (na ogół) większe niż długość fali i takie cząstki rozpraszają mniej więcej jednakowo promieniowanie widzialne, więc obłoki i mgły wydają się białe (lub o barwie padającego światła).

O kolorze nieba (dawno temu) pisaliśmy także w takim wpisie.