Prosty rachunek: Masa Księżyca = 1/81 masy Ziemi. Średni promień orbity Księżyca = 63 promienie Ziemi. Siła przyciągania Księżyca na powierzchni Ziemi = 3×10^-6 siły przyciągania Ziemi. Jak widać, Księżyc zakłóca pole grawitacyjne Ziemi w bardzo małym stopniu. Zakłócenia te i związane z nimi efekty (przypływy oceaniczne i ich odpowiednik kontynentalny) wystarczają jednak, by w układzie Ziemia – Księżyc spowodować wyraźne zmiany narastające z upływem czasu: Księżyc odsuwa się od Ziemi w tempie ok. 4 cm rocznie, a Ziemia zwalnia ruch obrotowy wokół swojej osi, wskutek czego doba wydłuża się o ok. 2 milisekundy na 100 lat. Wydłużanie się doby nie doprowadzi do zatrzymania się Ziemi – po dostatecznie długim czasie doba będzie miała taką samą długość jak miesiąc (tj. Księżyc będzie obiegał Ziemie w takim samym tempie, w jakim Ziemia będzie wirowała wokół osi). W tym momencie wydłużanie się zostanie powstrzymane. Dojdzie jednak to tego tylko pod warunkiem, ze układ Ziemia – Księżyc przeżyje ostatnie etapy ewolucji Słońca, które pod koniec życia rozedmie się w takim stopniu, że jego promień będzie mniej więcej równy promieniowi orbity Ziemi.