Rzeczywiście, zarówno biały papier, jak i lustro (łazienkowe, pokryte srebrem) „odbijają całe światło”, to znaczy znaczną część światła z obszaru widzialnego. Różnica polega na tym, że lustro odbija światło zachowując przy tym bieg promieni (zgodnie z zasadą „kąt padania równa się kątowi odbicia”, dlatego możemy się w nim przeglądać; jest to tak zwane odbicie kierunkowe (ang. specular reflection)), zaś papier światło rozprasza, to znaczy każdy promień odbija się w przypadkowym kierunku (tak zwane odbicie rozproszone, ang. diffuse reflection).

Podobnie jest z transmisją światła: woda jest przezroczysta, więc nasze ciało też (bo w końcu głównie składamy się z wody), co można łatwo sprawdzić świecąc sobie latarką przez palec – większość światła, szczególnie z czerwonego zakresu widma, przechodzi przez tkanki. A jednak nie możemy (łatwo) wykonać prześwietlenia światłem widzialnym, ponieważ jest ono bardzo silnie rozpraszane po drodze, przez co ginie informacja o tym, skąd pochodzą promienie.