Widoma barwa jest wynikiem wielu czynników. Na ogół Księżyc oświetlany jest bezpośrednio przez Słońce światłem o niezmiennej barwie. Jedynie w wyjątkowych sytuacjach (podczas zaćmienia) promienie słoneczne przechodzą najpierw przez atmosferę ziemską, gdzie ulegają rozproszeniu i załamaniu. Wtedy do Księżyca dochodzą głównie promienie czerwone, nadając Księżycowi ciemnoczerwoną barwę, która kojarzyła się naszym przodkom z wojnami.

W pozostałych przypadkach o widomej barwie Księżyca decydują warunki w atmosferze, trochę podobnie jak dla widomej barwy Słońca. Czyli ważna jest wysokość Księżyca nad horyzontem. Nisko nad horyzontem Księżyc (i Słońce) mają barwę bardziej czerwoną. Wyżej nad horyzontem tracą czerwone zabarwienie.

Księżyc ma generalnie szarą barwę, czyli równomiernie odbija mniej więcej po równo promieniowanie z każdej części widzialnego widma. Czyli z fizycznego punktu widzenia, kolor Księżyca jest zbliżony do barwy Słońca (ma podobną względną zawartość kolorów). Zauważmy jednak, że natężenie światła księżycowego jest wielokrotnie mniejsze niż Słońca. Światło księżycowe pozwala na normalną pracę oka. Jednak jednocześnie małe natężenie powoduje też, że ciała oświetlone światłem Księżyca odbijają na tyle mało światła, że widzenie barwne naszego oka nie działa. Krajobraz oświetlony światłem Księżyca nie jest barwny. W dzień oko nasze widzi kolory, ale oko nie jest dostosowane do patrzenia na Słońce i widzi jedynie oślepiającą jasność. Pamiętajmy o tym i nie patrzmy na Słońce!

W dzień widoczny Księżyc staje się słabo widoczną srebrzystą tarczą. Co prawda światło księżycowe nie zmienia barwy, ale jednocześnie do oka dochodzi niebieskie światło dziennego nieba. Ponieważ żółty jest dopełniającym kolorem do niebieskiego, to Księżyc staje się bardziej biały (srebrzysty). Nie zapominajmy wreszcie o czynniku ludzkim. Dany kolor odbieramy różnie w zależności od koloru tła.