Tym razem kolega ma rację. W wypadku chmur chodzi o wielokrotne odbicie od cząsteczek chmurowych (kropelek), w przypadku czystego nieba i słońca z innej strony budynku chodzi o rozpraszanie Rayleigha na drobinach i fluktuacjach gęstości powietrza oraz rozpraszanie na cząstkach obecnego w powietrzu aerozolu. Gdyby nasze okno było w kosmosie i nie widać było przez nie słońca czy innych świecących światłem własnym i czy odbitym obiektów, w kabinie byłoby ciemno. Chyba że (i tu natura falowa światła miałaby coś do powiedzenia), rozmiar okna i statku kosmicznego byłby porównywalny lub mniejszy niż długości fali światła (kilkaset nanometrów i mniej) – wtedy ugięcie fal odgrywałoby istotna rolę. Ugięcie odgrywa też istotną rolę w wypadku fal radiowych o długościach dziesiątek czy setek metrów: odbiornik ustawiony wewnątrz pokoju odbiera je często dobrze, nawet gdy przez okno nie widać nadajnika, albo gdy jest zasłonięty przeszkodami.