Większość metali ma szarą barwę gdy oświetlamy je światłem białym, gdyż nieźle odbijają wszystkie długości fal z zakresu widzialnego – więc odbite światło ma taki kolor, jak padające.

Miedź i złoto różnią się tym, że nie odbijają fal z krótkofalowego zakresu widma – ich współczynnik odbicia gwałtownie maleje dla fal o długości poniżej ok. 500 nm. W efekcie fioletowe i niebieskie światło nie odbija się od miedzi i złota. A jeśli w widmie światła białego brakuje niebiesko-fioletowej składowej, nasze oko widzi je jako żółte bądź pomarańczowe. Przyczyną takiego zachowania jest struktura elektronowa atomów tych metali.