Wyobraźmy sobie, że gaz doskonały wypełnia półprzestrzeń ograniczoną z jednej strony płaszczyzną stanowiącą nieprzepuszczalną dla gazu ścianę. Wprawiamy tę
ścianę w periodyczne drgania, aby wywołać falę akustyczną. Wywołuje to periodyczne fluktuacje gęstości gazu. Fluktuacje te rozchodzą się z prędkością proporcjonalną do termicznej prędkości cząsteczek gazu, tj. do pierwiastka z temperatury. Nie widzę tu żadnego ograniczenia na gęstość gazu.

Jeśli w drgania wprawilibyśmy obiekt o skończonej wielkości, to pewnie powinniśmy dodać założenie, przynajmniej jedna cząsteczka gazu uderza w ten obiekt w czasie jednego okresu drgań. Nawet wtedy rozchodzące się fluktuacje gęstości nie przypominałyby specjalnie fali. Przy dwóch cząsteczkach już trochę bardziej, przy trzech jeszcze bardziej, i w końcu doszlibyśmy do zjawiska wyglądającego jak fala. Nie sądzę jednak, aby przy zwiększaniu gęstości istniało jakiekolwiek ostre przejście między czymś co nie jeszcze nie
jest falą akustyczną, a czymś co już jest.