W zasadzie jako stałą Plancka powinno się rozumieć wielkość oznaczaną przez $h$, której wartość to

$$h\simeq 6.626070040\times 10^{-34} J\cdot s.$$

Pokrewna wielkość, zdefiniowana przez iloraz powyższej przez $2\pi$, wynosi

$$\hbar = \frac{h}{2\pi} \simeq  1.054571800 \times 10^{-34} J\cdot s,$$

i nazywana jest zredukowaną stałą Plancka, choć rzeczywiście często także jest określana po prostu jako stała Plancka. Choć może to prowadzić do nieporozumień, to z kontekstu zazwyczaj jest jasne o którą z tych dwóch wielkości chodzi.

Wielkości $\hbar$ używa się przede wszystkim dla wygody — w wielu równaniach $h$ pojawia się wraz z czynnikiem $2\pi$, więc zapis $2\pi$ pozawala na zapisanie różnych wzorów w bardziej zwięzły sposób. Oznaczenie to wprowadził Bohr, jako jednostkę kwantowego momentu pędu, który w układzie z symetrią sferyczną przybiera wartości $J=j(j+1)\hbar^2$ (dla $j=0,\frac{1}{2}, 1,\frac{3}{2},\ldots$), natomiast jego rzut na ustalona oś wynosi $J_z=m\hbar$ (dla $m=-j,-j+1,\ldots,j$).