Magnes składa się z wielu elementarnych momentów magnetycznych, które pod wpływem zewnętrznego pola magnetycznego od drugiego magnesu zmienią swój kierunek. Problem z próbą demagnetyzacji magnesu działając na niego zewnętrznym polem jest taki, że po usunięciu takiego pola momenty elementarne wracają do swoich wcześniejszych położeń pozostawiając indukcję szczątkową. Aby rozmagnesować magnes za pomocą zewnętrznego pola trzeba użyć pola magnetycznego (zazwyczaj wytwarzanego przez elektromagnes), które rośnie i maleje na zmianę aby wielokrotnie przeprowadzić pierwotny magnes przez pętlę histerezy. Z każdą pętlą pole wytwarzane przez elektromagnes maleje i z każdym przejściem zmniejsza indukcję szczątkową aż do jej wyzerowania.

Innym sposobem jest umieszczenie magnesu w polu większym od jego koercji magnetycznej, która dla magnesów ferrytowych wynosi między 1,2 a 16 kA/m, co jest możliwe do osiągnięcia tylko przy użyciu silnych elektromagnesów.

Ponieważ dwa magnesy stale się odpychające nie przechodzą przez całą pętlę histerezy ani nie wytwarzają wystarczająco dużego pola, nie będą miały one znaczącego wpływu na rozmagnesowanie i będzie ono zachodziło w wyniku samoistnego procesu wytwarzania układu domen magnetycznych i pola demagnetyzującego. Czas procesu demagnetyzacji jest rzędu 100 lat.