Rozumiem, ża ma Pan na myśli eksperyment, w którym krótki impuls światła odbija się od zwierciadła. Musi to być impuls, gdyż w przeciwnym razie nie będziemy mogli dobrze określić jego położenia (a więc i czasu przybycia). Takie eksperymenty, w których śledzono impuls laserowy odbijający się od lustra wykonano już jakiś czas temu – odsyłam np. do publikacji w Nature z 2014 r.

Generalnie mechanizmy oddziaływania światła z materią (a więc np. z metalem pokrywającym lustro) są dobrze znane. Pole elektromagnetyczne oddziałuje z elektronami (swobodnymi w metalu, związanymi w izolatorach) i wymusza ich ruch. Poruszające się ładunki są z kolei źródłem pola elektromagnetycznego i w ten sposób światło rozchodzi się (albo odbija) od lustra (metalowego albo tzw. dielektrycznego, złożonego z wielu warstw przezroczystych materiałów). Oczywiście czasy odpowiedzi elektronowej są skończone, co ma np. wpływ na współczynnik załamania materiałów, a więc i to, jak światło rozchodzi się w materiale pokrywającym lustro.

Jeśli chodzi o pojedyńczy foton, to trzeba pamiętać, że sprawy znacznie się komplikują. W tym przypadku musimy wziąć pod uwagę statystyczne własności światła na poziomie kwantowym – pomiar (np. położenia, czasu przylotu, widma) wykonany na jednym „egzemplarzu” fotonu jest jedynie próbką, którą rządzą prawa statystyki.