Jako „długość trwania zdjęcia” można, a w zasadzie trzeba, przyjąć jego czas naświetlania. Zdjęcie powstaje w ten sposób, że światło wpadające do aparatu pada na pewien materiał światłoczuły (związki srebra w tradycyjnej fotografii lub elementy optoelektroniczne w aparatach cyfrowych). Aby obraz został wyraźnie i należycie utrwalony, światło musi padać przez pewną chwilę, czyli właśnie czas naświetlania. Im dłuższy jest ten czas, tym więcej światła wpada — zatem na zdjęciu zrobionym w ciemnych warunkach widać będzie więcej szczegółów — choć też przy dłuższych czasach naświetlania zdjęcie może okazać się poruszone. Niegdyś najczęściej stosowane czasy naświetlania to ułamki sekundy: 1/15, 1/30, 1/60, 1/125, 1/250. Współczesne aparaty pozwalają na wybór o wiele krótszych czasów naświetlania, nawet 1/8000 sekundy. W szczególnych przypadkach można stosować też długie czasy naświetlania, rzędu kilku lub kilkudziesięciu sekund, a nawet rzędu godzin (np. fotografując niebo nocą), co wymaga oczywiście stosowania odpowiednich statywów. Zatem zdjęcia nie można uznać jako obrazu jednej, trwającej nieskończenie krótko „chwili” — zawsze jest na nim uchwycone wszystko, co do obiektywu dotarło podczas czasu naświetlania.