Pierwszym krokiem jest dobór przedmiotu który będzie przytrzymywany. Aby zadziałała zauważalna siła przyciągająca, przedmiot musi zostać wykonany z materiału ferromagnetycznego, czyli o dodatniej podatności magnetycznej (np. z żelaza).

Przyciąganie między magnesem i innym materiałem zachodzi, ponieważ pole magnetyczne wytwarzanie przez magnes powoduje powstanie biegunów magnetycznych w przedmiocie i w konsekwencji tymczasowo materiał ten również staje się magnesem. Zakładając, że materiał magnetyzuje się liniowo (w rzeczywistości dla wielu ferromagnetyków magnetyzacja jest nieliniowa i zachodzi zjawisko histerezy) magnetyzacja materiału jest wyrażona wzorem $M=\chi H$ gdzie $\chi$  to podatność magnetyczna, a $H$ to natężenie pola magnetycznego w otoczeniu materiału. Z tego otrzymujemy moment magnetyczny $m=MV$ gdzie $V$ to objętość materiału.

Znając natężenie pola magnetycznego wokół dipola o momencie magnetycznym $m$ w zależności od odległości

$$
H(r)=\frac{1}{4\pi}\frac{3\hat{r}(m\cdot \hat{r})-m}{|r|^3}
$$

można obliczyć moment powstałego magnesu i w konsekwencji siłę przyciągającą między nimi.

$$
F(r,m_1,m_2)=\frac{3\mu _0}{4\pi r^4}[(\hat{r}\times m_1)\times m_2 + (\hat{r}\times m_2)\times  m_1 – 2\hat{r}(m_1 \cdot m_2)+5\hat{r}((\hat{r} \times m_1) \cdot (\hat{r}\times m_2))].
$$

Ponieważ $m_1$ i $m_2$ są równoległe do siebie i łączącego je wektora, siła wynosi

$$
F(r,m_1,m_2)=\frac{3\mu _0}{4\pi r^4}2m_1m_2.
$$

Siła ta pomnożona przez współczynnik tarcia statycznego musi być większa od siły grawitacji. Ostatecznie otrzymujemy zatem $\frac{3V\chi m_{1}^{2}\mu_0}{4\pi^2r^7}f=mg$, zatem moment magnetyczny potrzebnego magnesu $m_1=\sqrt{\frac{4\pi^2mgr^7}{3V\chi\mu_0f}}$.