Rzeczywiście wiek skał można wyznaczyć dzięki pomiarowi zawartości izotopu węgla $^{14}C$ (w stosunku do ilości węgla $^{12}C$) – natomiast ilości tych izotopów wyznacza się nie w samej skale, ale w zawartych w niej szczątkach organicznych. Metodę tę można stosować do określania wieku skał osadowych (w których szczątki organiczne można w ogóle znaleźć), nie starszych niż 40-50 tysięcy lat (czyli stosunkowo młodych, jak na skały…). Aby określić wiek takich skał, a w zasadzie zawartych w nich szczątków organicznych, rzeczywiście trzeba wiedzieć, jaka ilość izotopu $^{14}C$ była zawarta w nich „na początku” – istotne jest natomiast to, że w tym przypadku „na początku” oznacza czas, kiedy dane organizmy (których szczątki badamy) były żywe (zakładając, że organizmy żyją co najwyżej kilka, kilkadziesiąt, lub nawet kilkaset lat (stare drzewa), w stosunku do okresu kilkudziesięciu tysięcy lat jest to całkiem precyzyjnie określony moment). W organizmach żywych zawartość węgla $^{14}C$ jest mniej więcej taka sama jak w atmosferze (i zawartość taką znamy) – węgiel ten dociera do atmosfery do organizmów poprzez procesy żywienia i oddychania, i dlatego przez całe ich życie jego zawartość utrzymuje się na stałym poziomie. Natomiast po śmierci organizmu izotop ten przestaje być dostarczany i jego ilość systematycznie spada, zgodnie z prawem połowicznego zaniku – dlatego też, wyznaczając zawartość $^{14}C$ w chwili obecnej, i wiedząc jaka zawartość tego izotopu była w atmosferze (i żywych organizmach), można obliczyć wiek skał (osadowych, nie starszych niż 40-50 lat). Ta metoda określania wieku nazywana jest metodą datowania radiowęglowego, więcej przeczytać można w tym artykule; polecam także następującą odpowiedź z naszego portalu. Należy też podkreślić, że metoda radiowęglowa jest tylko jedną z wielu metod pomiaru wieku skał – o innych metodach przeczytać można tutaj.