Część Wszechświata jaką możemy zobaczyć jest ograniczona przez to, że światło ma skończoną prędkość. W związku z tym, możemy zobaczy wyłącznie te obszary Wszechświata, które są na tyle blisko, by światło było w stanie do nas dotrzeć od początku istnienia Wszechświata (tzw. Wielkiego Wybuchu) czyli w odległości nie większej niż ok. 15 miliardów lat świetlnych.

Nie jesteśmy w stanie określić jak wielki jest Wszechświat, a tym samym określić jaką jego część (w procentach) widzimy, ale możemy pośrednio badać jego topologię (kształt). W zależności od gęstości energii Wszechświata, wyznaczanej z pomiarów mikrofalowego promieniowania tła (badanego przez satelitę Planck, a wcześniej przez satelity WMAP i COBE), Wszechświat może być otwarty (płaski lub w kształcie hiperboloid) lub zamknięty (w kształcie sfery). Pomiary gęstości energii Wszechświata osiągneły już precyzję rzędu promila i wiadomo że Wszechświat jest prawie płaski. Niemniej jednak w ramach obecnych błędów pomiarowych Wszechświata może mieć każdą z trzech wymienionych wyżej topologii.