To prawda, że ciecze przystosowują się do kształtu naczynia. A właściwie, to prawie prawda. Jeżeli przyjrzymy się dokładnie powierzchni wody w szklance, to zobaczymy, że powierzchnia wody jest lekko wygięta przy brzegu szklanki. To wygięcie jest spowodowane rywalizacją dwóch sił. Z jednej strony, cząsteczki wody przyciągają się nawzajem, z drugiej strony także woda i szkło się przyciągają. W przypadku wody i szkła wygrywa ten drugi efekty i powstaje tak zwany menisk wklęsły, czyli powierzchnia wody odgina się do góry przy kontakcie z brzegiem szklanki. Gdybyśmy mieli do czynienia z rtęcią, to wynik byłby odwrotny i powierzchnia rtęci wygięta byłaby ku dołowi. Więcej o tym zjawisku można dowiedzieć się tutaj: Dlaczego woda zwilża szkło a rtęć nie?

W wodzie rozlanej na płaskiej powierzchni wciąż występuje przyciąganie między cząsteczkami wody. Powoduje ono, że cząsteczki wolą być blisko innych cząsteczek pokonując siłę grawitacji i tworząc cienką warstwę. Grubość tej warstwy zależy ponownie od wyniku rywalizacji siły wzajemnego przyciągania pomiędzy cząsteczkami wody, a oddziaływania pomiędzy cząsteczkami wody a cząsteczkami tworzącymi powierzchnię.

Na przykład na czystej powierzchni szkła woda rozpłynie się, ponieważ szkło silnie przyciąga cząsteczki wody, co jest zgodne z występowaniem menisku wklęsłego w szklance wody. Możemy zmniejszyć siłę przyciągania jeżeli umieścimy na szkle cienką warstwę wosku. Woda po takiej powierzchni nie rozleje się tak łatwo i możemy zaobserwować powstanie kropli, które świadczą o tym, że wzajemne przyciąganie cząsteczek wody wygrywa nad przyciąganiem wody i wosku.