Przez holografię określa się równoważność teorii zdefiniowanych w różnych (różniących się o jeden) wymiarach. Jednym z bardziej znanych przykładów jest holografia w kontekście tzw. korespondencji AdS/CFT, w której skrót AdS dotyczy 5-wymiarowej teorii grawitacji, a CFT – 4-wymiarowej („silnie sprzężonej”, czyli charakteryzowanej przez bardzo silne oddziaływania) kwantowej teorii pola z cechowaniem. Korespondencja ta ma głębokie uzasadnienie w ramach teorii strun. Rozważania takie prowadzone są z jednej strony na mocno poziomie teoretycznym — w szczególności oryginalna hipoteza AdS/CFT nie może być bezpośrednio zastosowana do opisu naszego Wszechświata, gdyż teorie których ona dotyczy są supersymetryczne (w związku z czym posiadają cechy, których mieć nie mogą teorie opisujące obserwowany przez nas świat). Natomiast hipoteza ta jest uogólniana na różne sposoby, i rzeczywiście znajdowane są przykłady holografii, które mają bardzo konkretne — i całkiem zaskakujące — zastosowania. Jedno z takich zastosowań dotyczy opisu zderzeń ciężkich jonów, które przeprowadza się w eksperymentach takich jak RHIC i LHC. Tego typu badaniami zajmuje się wiele wiodących ośrodków fizyki teoretycznej, w szczególności prowadzących badania w ramach teorii strun (począwszy od Harvardu, Princeton, CERN, poprzez wiele innych ośrodków w USA, Europie, etc.; w naszym kraju takie badania prowadzą np. grupy badawcze na UJ w Krakowie i w NCBJ w Warszawie). Nieco bardziej zaawansowany opis zastosowań holografii do badania zderzeń ciężkich jonów znaleźć można tutaj. Tematyka ta jest aktywnie badana i rozwijana — zastosowaniom holografii poświęcona była np. taka konferencja, która odbyła się w roku 2016 w Zakopanem.