Za odkryciem wodoru w Słońcu stoi analiza spektralna światła widzialnego, która poddaje uprzednio rozszczepione światło analizie w poszukiwaniu ciemnych prążków odpowiadającym liniom emisyjnym lub absorbcyjnym widma optycznego fotonów, które docierają do obserwatora. Linie te odpowiadają konkretnym długościom fali i zależą od rodzajów atomów, które je wytwarzają, dlatego możliwa jest analiza chemiczna ich źródła, czyli gwiazd, a w tym przypadku konkretnie Słońca.

Pierwszą osobą, która zauważyła podczas obserwacji widma słonecznego pewne ciemne struktury, prążki, był angielski chemik William Wollaston w 1802 roku. Do tego odkrycia niezależnie w 1812 roku doszedł niemiecki fizyk Joseph von Fraunhofer, który rozczepił widmo słoneczne przy pomocy pryzmatu i dokonał skrupulatnych pomiarów, przyporządkując konkretne długości fali do odpowiednich prążków, które obecnie nazywamy od jego nazwiska liniami Fraunhofera.

Do wniosku łączącemu pierwiastki chemiczne z odpowiadającym im zestawem linii spektralnych doszli wspólnie Gustav Kirchhoff z Robertem Bunsenem w 1859 roku i ustalili podstawowe prawa klasycznej analizy spektralnej.

Rozgrzane do wysokiej temperatury ciało emituje światło o ciągłym spektrum, pozbawionym linii widmowych.

W widmie gazów o wysokiej temperaturze i niedużym ciśnieniu widać oddzielne linie charakterystyczne dla konkretnych pierwiastków.

Gdy światło o ciągłym widmie emisyjnym przechodzi przez inny chłodniejszy gaz dochodzi do absorbcji, którą obserwujemy w postaci ciemnych prążków, które odpowiadają liniom emisyjnym gazu, gdyby to on świecił.

Na podstawie powyższych praw Kirchhoff dokonał identyfikacji linii widmowych w spektrum widzialnym słońca, potwierdzając obecność między innymi wodoru w atmosferze słońca. Kluczowe w identyfikacji wodoru w słońcu były również badania Andersa Ångströma, który korzystając z spektroskopii w 1862 roku szczegółowo wyznaczył długości fali linii wodoru w widmie optycznym słońca.

Za odkryciem wodoru w słońcu stało wielu naukowców, jednak bez dwóch zdanie nie byłoby to jednoznacznie możliwe bez analizy spektralnej.