Jądro atomowe jest charakteryzowane przez jego liczbę atomową i liczbę masową. W oznaczeniu $^A_Z X$, $X$ oznacza dany pierwiastek, w indeksie górnym podaje się jego liczbę masową (A), a w indeksie dolnym można podać liczbę atomową (Z).

Liczba atomowa (Z) oznacza liczbę protonów w jądrze danego atomu (pallad ma zawsze 46 protonów) i podanie jej jest równoważne z podaniem nazwy atomu, o który nam chodzi.

Liczba masowa (A) oznacza sumę liczby protonów i neutronów w jądrze. Liczba neutronów w jądrze jest więc różnicą N = A – Z.

Aby jednoznacznie określić dany izotop należy podać liczbę atomową (lub jego nazwę np. pallad) i liczbę atomową. $^{92}$Pd oznacza pallad, a więc izotop o 46 protonach i 92 – 46 = 46 neutronach.

Reakcją która zachodzi w blisko 100$\%$ przypadków jest rozpad $\beta^+$.

Rozpad $\beta^+$ polega na przemianie jądrowej, w wyniku której proton zostaje zastąpiony neutronem wewnątrz jądra. Reakcji tej towarzyszy emisja bozonu W$^+$, który rozpada się na pozyton oraz neutrino elektronowe. Reakcja rozpadu $\beta^+$ dla palladu 92 przedstawia się poprzez wyrażenie:

$^{92}_{46}$Pd $\to W^+ \to ^{92}_{45}$Rh + $e^+$ + $\nu_e$

Otrzymany izotop rodu $^{92}$Rh również jest niestabilny i on także rozpadnie się najprawdopodobniej przez rozpad $\beta^+$:

$^{92}_{45}$Rh $\to W^+ \to ^{92}_{44}$Ru + $e^+$ + $\nu_e$

Następne rozpady aż do stabilnego jądra $^{92}$Mo:

$^{92}_{44}$Ru $\to W^+ \to ^{92}_{43}$Tc + $e^+$ + $\nu_e$

$^{92}_{43}$Tc $\to W^+ \to ^{92}_{42}$Mo + $e^+$ + $\nu_e$