Układ centralnego ogrzewania to taki system, w którym w jednym miejscu ogrzewamy wodę, a w drugim woda ta oddaje energię i ogrzewa pomieszczenia, w których przebywamy. Naturalnie w przyrodzie energia nie ginie i jeśli zostanie przyjęta przez wodę w jednym miejscu, to może być oddana w innym miejscu. Aby ogrzać dwa razy więcej wody do tej samej temperatury potrzeba (zakładając stałą sprawność układu) dwa razy więcej energii. Pojawia się zatem pytanie, czy również ilość oddawanej energii, a tym samym efektywność grzania, w pomieszczeniach, które nas interesują zwiększy się dwa razy. Nie musi być to stwierdzenie w pełni prawdziwe. Po pierwsze część użytecznej energii może być stracona w czasie przesyłania – wyobraźmy sobie, że do sąsiadów zamieszkujących w domu oddalonym od naszego o 500 metrów mamy przenieść w mróz kubek gorącej wody oraz baniak 10 litrowy gorącej wody. Zapewne w momencie dostarczenia w kubku woda będzie zimna, a w baniaku nadal ciepła. Naturalnie ma na to wpływ stosunek powierzchni (na której chłodzenie następuje) do objętości wody. W przypadku kubka ten stosunek jest znacznie większy jak w przypadku baniaka. Oczywiście czym lepsza izolacja rur tym straty są mniejsze. Kolejne efekty mogą pojawić się już w czasie ogrzewania domów — zazwyczaj ciepło z wody systemu podłączonego do elektrociepłowni przekazywane jest do wewnętrznego i zamkniętego obiegu wody w budynku za pomocą wymiennika ciepła (rekuperatora). Zadaniem wymiennika jest efektywne odebranie ciepła z obiegu elektrociepłowni i przekazanie go do obiegu wewnętrznego. Rekuperator dobrany jest optymalnie do szybkości przepływu wody przez obieg zewnętrzny, w tym więc pośrednio do ilości krążącej wody. Podsumowując, wydajność ogrzewania zależy od ograniczenia strat energii w układzie i efektywnej wymiany ciepła. Parametry te optymalizuje się dla różnych ilości krążącej w systemie wody.