Przed dokonaniem pomiaru (czyli przed sprawdzeniem stanu kota przez kosmonautę) kot znajduje się w stanie kwantowym, czyli w superpozycji dwóch stanów – i jest w takim stanie zarówno dla kosmonauty, jak też dla wszystkich innych obserwatorów (np. tych na Ziemi). Natomiast po sprawdzeniu stanu kota przez kosmonautę kot ten znajdzie się w stanie klasycznym – i dla kosmonauty, i dla obserwatorów na Ziemi. Różnica jest taka, że dla kota w stanie kwantowym nie da się przewidzieć wyniku pomiaru jego stanu. Natomiast jeśli jego stan zostanie już raz sprawdzony (np. przez kosmonautę), to w kolejnych pomiarach zawsze już otrzymany zostanie ten sam stan. Zatem jeśli kosmonauta sprawdził stan kota, to nawet jeśli ktoś na Ziemi nie miał ze statkiem kosmicznym kontaktu, ale po jakimś czasie przyleci z Ziemi na ten statek i ponownie zmierzy w jakim stanie jest kot (a od momentu pomiaru przez kosmonautę będzie on już w stanie klasycznym), to otrzyma ten sam wynik.

Jeśli chodzi o wiarę, to nie ma żadnej możliwości stwierdzić metodą naukową, że to Bóg miałby ingerować w ustalanie stanu kota. Nie ma powodu, by równania matematyczne opisujące jakieś konkretne zjawiska fizyczne wzbogacać o interpretację religijną, i interpretacja taka w żaden sposób nie pomaga w rozwiązywaniu takich równań.